دیوان غزلیات حافظ

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما / چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما // ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون / روی سوی خانهٔ خمار دارد پیر ما // در خرابات طریقت ما به هم منزل شویم / کاین چنین رفته‌ست در عهد ازل تقدیر ما // عقل اگر داند که دل در بند زلفش چون خوش است / عاقلان دیوانه گردند از پی زنجیر ما // روی خوبت آیتی از لطف بر ما کشف کرد / زان زمان جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما // با دل سنگینت آیا هیچ درگیرد شبی / آه آتشناک و سوز سینهٔ شبگیر ما // تیر آه ما ز گردون بگذرد حافظ خموش / رحم کن بر جان خود پرهیز کن از تیر ما

رونق عهد شباب است دگر بستان را / می‌رسد مژده گل بلبل خوش الحان را // ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی/ خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را // گر چنین جلوه کند مغبچه باده فروش / خاکروب در میخانه کنم مژگان را //ای که بر مه کشی از عنبر سارا چوگان/ مضطرب حال مگردان من سرگردان را // ترسم این قوم که بر دردکشان می‌خندند / در سر کار خرابات کنند ایمان را // یار مردان خدا باش که در کشتی نوح / هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را // برو از خانه گردون به در و نان مطلب / کان سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را // هر که را خوابگه آخر مشتی خاک است / گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را // ماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد / وقت آن است که بدرود کنی زندان را // حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی / دام تزویر مکن چون دگران قرآن را//

ساقیا برخیز و درده جام را _ خاک بر سر کن غم ایام را // ساغر می بر کفم نه تا ز بر _ برکشم این دلق ازرق فام را// گر چه بدنامیست نزد عاقلان _ ما نمی‌خواهیم ننگ و نام را // باده درده چند از این باد غرور _خاک بر سر نفس نافرجام را // دود آه سینهٔ نالان من _ سوخت این افسردگان خام را //محرم راز دل شیدای خود _کس نمی‌بینم ز خاص و عام را// با دلارامی مرا خاطر خوش است _ کز دلم یک باره برد آرام را // ننگرد دیگر به سرو اندر چمن_ هر که دید آن سرو سیم اندام را // صبر کن حافظ به سختی روز و شب_ عاقبت روزی بیابی کام را

صوفی بیا که آینه صافیست جام را_ تا بنگری صفای می لعل فام را // راز درون پرده ز رندان مست پرس_ کاین حال نیست زاهد عالی مقام را // عنقا شکار کس نشود دام بازچین_ کان جا همیشه باد به دست است دام را // در بزم دور یک دو قدح درکش و برو_ یعنی طمع مدار وصال دوام را //ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عیش_ پیرانه سر مکن هنری ننگ و نام را //در عیش نقد کوش که چون آبخور نماند _آدم بهشت روضه دارالسلام را// ما را بر آستان تو بس حق خدمت است_ ای خواجه بازبین به ترحم غلام را// حافظ مرید جام می است ای صبا برو _ وز بنده بندگی برسان شیخ جام را